Omdenken.
Ik vind van mezelf dat ik redelijk goed kan omdenken, het grote probleem bij mij is dat is soms alleen maar kan omdenken. In feite is het omdenken dan geen omdenken meer maar het “standaard-denken” En daardoor begrijpen mensen mij niet zo goed, terwijl het voor mezelf heel erg helder is wat ik kakel. Zowel gedachtes en woorden omdenken maar ook beelden omdenken. Een voorbeeld van omdenken in beelden, enkele jaren geleden ging ik naar een copy-center hier in de buurt en vroeg of ik ze ook foto bestanden kon sturen wat ze dan op een groot formaat deden uitprinten Ja dat kon. Thuis aangekomen ging ik mijn avatar per email versturen, en de volgende dag kreeg ik al een telefoontje dat de print klaar was. Bij het copy-center vroeg de man of ik hem eerst even wilde zien. Ja is goed zij ik. En hij de copy op een voor mij ondersteboven manier zien. Nu dat klopt niet zij ik, de vaas staat op zijn kop. Ik wil hem op de juiste manier hebben, met de gele grond boven. Meneer keek me net aan of ik hem in de maling nam, en ik dacht zelf ook een beetje of hij mij in de maling nam. Ik leg hem uit dat dat 1e bloempje dat fier en trots rechtop staat met zijn bloem naar bovenin de vaas dat ik dat ben, en dat al die andere bloempje die naar benden hangen en zich door de zwaartekracht laten conformeren dat dat de kudde bloempjes zijn, (als mijn buurman in de sloot springt dan spring ik ook maar in de goot types). Jaja, ik begrijp het een beetje vertelde de man. Ik betaal en loop erg trots met dat ene bloempje fier omhoog terug naar mijn woning.
Dancing on the ceiling.
Met de Darwin jaarteling die ik hanteer idem dito, ik houd van vrijheid, ik heb er geen probleem mee dat mensen zich conformeren naar de creationistische jaartelling. “wat is uw geboortedatum meneer” Dit vragen ze altijd bij de apotheek, met veel mensen om me heen doe ik braafjes mee aan het creationisme, maar een enkele keer in een 1 op 1 situatie doe ik dat niet. Na verloop van tijd zien er liberale mensen toch wel de logica van in 
The cross is in the ballpark deze woorden interpreteer ik dat de waarheid in het midden ligt. Maar om bij dat midden te komen zul je wel eerst alle posities van dat ballpark bezocht moeten hebben, pas dán zul je volgens mij zicht hebben waar het midden zich bevind. Tuur je alleen maar vanaf de linkerzijde dan denk je misschien wel dat je het midden ziet, maar volgens mij is dat erg moeilijk. Je gaat immers pas besef van de nacht krijgen als je ook ooit daglicht hebt ervaren, dat principe leid tot de kern-modes
Het woord omdenken bracht me bij het woord nadenken, en dat woord bracht me bij “stof tot nadenken” Ik weet wel ongeveer wat ze hier mee bedoelen. Maar volgens mij klopt het niet. Stof-tot-nadenken suggereert dat stof iets anders is dan denken/nadenken. Nadenken doe je in mijn ogen niet, nadenken ‘overkomt’ je. Althans zo ervaar ik het. En met ‘ik’ bedoel ik dat relatief kleine beetje bewustzijn wat in feite totaal geen IQ bevat, het alleen maar een observering wat mijn veel grotere onderbewustzijn aan signalen doorstuurt.
***
Ik denk dat dat ongeveer de essentie/definitie is van omdenken . Ik zie het creationisme en het kudde gedrag van mensen als een probleem, nou dan zet ik toch gewoon die vaas met bloemen op zijn kop, zodat ik dat 1e bloempje fier omhoog sta. Ook de creationistische jaartelling heeft er wel mooi voor gezorgd dat ik bij de Darwin-jaartelling ben gekomen.
Er is volgens mij altijd een + en een – in het omdenken. Het kan wel tot hele absurde gedachtes leiden.
Voorbeeld, als ik morgen dood ben zie ik dat als een nadeel, voordeel is dat dan de andere levende wezentjes die niet dood zijn meer zuurstof tot hun beschikken hebben.
Niets voor zoete-koek aannemen zie ik ook wel als onderdeel van het omdenken, misschien is het wel een bittere-koek, of een zoute-koek, of misschien is het wel een smaakloze-koek.Ieder nadeel heb zijn voordeel, en ieder voordeel heb zijn nadeel, derhalve zijn nadelen geen nadeln en voordelen geen voordelen maar instrumenten tot omdenken.
Een omdenkertje van singer/songwriter Bob Dylan. Niets hebben en ook niets willen word doorgaans als iets negatiefs gezien, maar idd Bob, als je niets hebt of niets wilt kun je dat ‘niets’ ook niet verliezen.
Het ‘niets’ kun je dus niet verliezen, maar als je geen geld hebt om medicijnen of een simpel hulpmiddel als een bril te kopen kun je wel je gezondheid en je gezichtsvermogen
verliezen. Achter iedere deur die je opent bevind zich in mijn ogen altijd weer een andere gesloten deur. Dit maakt het leven wél weer aantrekkelijk in mijn ogen.
***
Surrogaat
Een surrogaat leent zich ook goed voor omdenk-gedachtes. Wanneer is iets een surrogaat en wanneer is iets geen surrogaat? Ik kan natuurlijk google voor mij laten denken, maar ik vind het niet verstandig google als surrogaat voor mijn denken te laten spelen. In de neurotypische wereld lijkt me dat de massa bepaald wat een surrogaat is en wat niet. Enige tijd geleden zag ik de film “Lars and the real girl” Een man besteld een pop (Bianca) via het internet en gaat een relatie aan met deze vrouw.
Vanuit het oogpunt van een man die een relatie aangaat met een vrouw van vlees en bloed zal de pop (Bianca) zonder meer een surrogaat zijn. Maar vanuit het oogpunt van Lars is die vrouw van vlees en bloed weer een surrogaat voor zijn pop (Bianca). Een minderheid die een meerderheid als surrogaat bestempeld word doorgaans niet serieus genomen, maar andersom weer wel. Wie stelt de norm?
Ik denk dat mensen met autisme die norm niet door de meerderheid laten stellen, maar dat ze die norm “zelf” stellen. Ik denk dat je erg gelukkig bent als je sociale conventies in de prullebak dumpt.
Ik ben er van overtuigd dat er flink wat mensen op aarde zijn die een relatie hebben als Lars.
Hoeveel mensen hebben er geen relatie met een pluche knuffeltje? Erg veel. En ik denk dat er nog veel en veel meer homo sapiens zijn die een mooie relatie met een hond of kat hebben. Die hond of kat is in mijn ogen net zo veel een surrogaat als een homo sapien voor een andere homo sapien is.
Ik weet weinig van wetten, maar ik geloof niet dat er veel geregeld is deze relatie vormen.
***
♪ recht is recht, en krom is krom ♪
Aldus André van Duin in zijn bananenlied. Allemaal leuk en aardig André maar het recht is soms best wel krom naar mijn mening. En advocaten proberen dingen die krom zijn weer recht te praten. Mainstream is bij mij zelden een positieve stream. Mensen die het met mij eens zijn, vind ik moeilijker te verwerken dan mensen die het niet met me eens zijn. Best wel merkwaardig eigenlijk. Ik verander niet snel van mijn eigen koers, en dat heb ik ook met omdenk-gedachtes en omdenk-beelden. Omdenken doe ik met een reden, en als ik weer terug probeer te denken naar het punt dat ik begon om te denken raak ik van streek. Voor de grap heb ik net even die vaas “doʞ uɾız do” gezet. Hier klopt iets niet, was mijn eerste gedacht bij het zien van die vaas die voor mijn geest “doʞ uɾız do” staat. Dat ene bloempje hangt er maar beteuterd bij, en dat was nu juist de reden dat ik aan het omdenken was geslagen om dat ene bloempje fier omhoog te laten staan. Ik ben een beetje verslaafd geraakt aan het omdenken, althans dat “ʞuǝp” ik.
Het voordeel van dyslexie
Het klinkt misschien als een contradictie maar het zou me niet verbazen als iemand dyslectisch tijdens zelf iets schrijven een voordeel is.
In je hersenen zit iets wat word aangeduid als “werkgeheugen” Ik heb het gevoel dat mensen die dyslectisch tijdens een reactie tikken op je een toetsenbord meer gefocust zijn op waar over ze schrijven dan hoe ze schrijven.
Met andere woorden, het werkgeheugen benut een dyslectisch toetsenbord schrijver meer om zijn innerlijke inhoud dan om de uiterlijke letters. Op deze manier word je werkgeheugen niet “opgesoupeerd” met de denkprocessen of je fout/vout nu met een v schrijft of een f.
Dat een dyslectisch schrift moeilijk te lezen is voor een ander begrijp ik wel, maar de inhoud van een dyslectisch schrift zou best wel eens een sterke inhoud kunnen hebben.
Ik geef toe dat dit krabbeltje enige whishfullthinking bevat, maar helemaal onzin lijkt het me niet.
***
Ik ben een gelovig wezen, er zijn ontelbare dingen waar ik in geloof. Maar van bijgelovig zijn heb ik gelukkig geen last, ten eerste is bijgelovig een soort van sociale conventie, en daar heb ik door mijn autisme een ingebouwde firewall voor in mijn schedel gekregen van de evolutie. En bijgelovig zijn druist ook in tegen mijn rationele denken. Ik kwam ne een leuke en grappige omdenk-spreuk tegen met betrekking tot bijgeloof.
***
omkijken+omsturen+omdenken
Deze 3 ommetjes heb je tegelijkertijd nodig om met een auto een aanhanger achteruit te rijden. Om te beginnen ben ik lang blij als ik op een fatsoenlijke manier vooruit kan autorijden, maar het achteruit rijden met een aanhanger gaat faliekant mis.
Omkijken doe ik met mijn ogen, en mijn nek natuurlijk, en hersenen
Omsturen/tegensturen (links=rechts en rechts=links) doe ik met mijn armen, en hersenen
En het omdenken wat nodig is om te omsturen doe ik ook met hersenen.
Op een of andere manier zijn deze 3 dingen niet te doen voor mij. De diverse hersengebieden die nodig zijn zijn bij mij niet compatible
Het is een soort van brein-bedriegt dat ik niet de kant om moet sturen waar de aanhanger naar toe moet.
Een principe wat er ook wel wat op lijkt is om
1 Ja de zeggen met je mond
2 Nee te knikken met je hoofd, en dat tegelijkertijd met het ja zeggen.
Das knap moeilijk voor mij, het is ook een soort vorm van liegen.
***
“blind maakt liefde”
Het gezegde “liefde maakt blind” kun je omdenken naar “blind maakt liefde” Ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel.
In Amsterdam schijnt een restaurant te zijn waar het de bedoeling is om blind te eten. Als je blind eet is je geest volgens mij veel meer gefocust op de smaak & geur. Als mensen elkaar niet kunnen zien is je geest veel meer gefocust op wat je voelt en hoort, racisme lijkt me een stuk moeilijker als je elkaar niet ziet. Dat je fysiek met je ogen dingen kunt zien ik een machtig mooi cadeautje van de evolutie, maar die dingen die ik met mijn geest zie, dus niet fysiek met mijn ogen maar met mijn geest vind ik vele vele malen mooier. Als het donker is hoor ik ook veel meer.
***
Toen ik een jaar of 20 op de planeet aarde verbleef zag ik zo hier en daar klasgenoten van de basisschool uit het dorpje waar ik ter wereld ben gekomen. Veel van die klasgenoten hadden een ‘relatie’. Samen onder 1 dak vertoeven noemen ze namelijk een ‘relatie’ Sommige klasgenoten hadden zelfs meer dan 1 ‘relatie’. Sommige liepen namelijk achter een kinderwagen, gevuld met een kind uiteraard. Ik had en heb deze relaties niet, ik had en heb in zekere zin een diepe relatie met mijn innerlijke ik. Waarom gingen die klasgenoten een relatie met een andere ik aan? Soms had ik het gevoel dat ze gewoon de sociale-conventie als leidraad namen, en omdat pietje een relatie had neem ik er ook maar een. Op zich niets mis mee overigens, maar ik vind en vond het toch maar vreemd. Ik heb het ze nooit gevragen maar het zou me niet vermoeden dat zij mij ook een beetje vreemden vonden. Héél, héél erg lang geleden, evolutie-gruwelijk lang geleden had je volgens biologen ook 1 cel die zich deelde maar toch 1 bleef, de broncode (DNA) kreeg wel een update maar ze waren beide 100 familie van die allereerste cel in het zonnestelsel. Dit alles bracht me vanmorgen bij omdenken van het begrip relatie. De gedacht in het tegeltje kun je overigens ook weer terug omdenken naar hoe de massa het begrip relatie graag beziet. Dat geeft mijn innerlijke-ik onmiddellijk toe, maar ik heb het vermoeden dat andere mijn omdenk-gedachte minder geneigd zijn om toe te geven. De signalen die ik opvang zie ik als 100, als ik 70% signalen opvang van een ander, dan raak ik 70% signalen kwijt van mijn eigen onderbewustzijn. Derhalve ben ik dan nog maar 30% “mezelf” en 70 % een ander. Op zich is daar helemaal niets mis mee, mits het héél betrouwbare andere zijn. Bij honden vind ik het bijvoorbeeld heel erg prettig om hun signalen op te vangen, zij zijn immers heel erg betrouwbaar. Vechthonden uitgezonderd. Bij mensen met het syndroom van down vind ik het ook heel erg prettig om hun signalen op te vangen, zij zijn voor mijn bewustzijn ook heel erg betrouwbaar, aardig en vriendelijk. In sociaal contact raak ik snel mijzelf kwijt en dat geeft doorgaans geen gevoel van betrouwbaarheid. Maar goed, ieder mensen is anders. Je zult mij niet in een volle bus met dol dwaze RTL-boulevard types zien afreizen naar de Costa brava. Ik ga heerlijk in mijn uppie, met zo hier en daar wel wat LAT contacten op de vakantie bestemming, dat wel. Maar het moet niet té close worden.
***
Je kunt niet op vakantie gaan, maar de vakantiestress kun je ook oplopen als je 2 weken samen in de achtertuin bivakkeert.
Mijn gedachten dwarrelde richting de omdenk woorden op het tegeltje. Ik geef toe dat hij simplistisch over kan komen, en sterk egocentrisch is, maar daardoor niet minder waar.
***
Nu verwacht ik overigens niet dat de maker van onderstaande omdenkspreuk bedoelt dat je daadwerkelijk met een liesbreuk in het ziekenhuis moet belanden. Dat lijkt me niet zo gezond.
Eerlijk gejat.
***
Kunst helpt me erg bij het omdenken, muziekartiesten maken ook kunst. Zo ook Paul Simon en zijn vroeger compagnon Art Garfunkel. Ze hadden een lied getiteld Richard Cory. Ik ben er zeker van dat Paul Simon de tekst van dit lied als omdenk-tekst beschouwde.
De ik-persoon in het lied denk ik om, en dan kom ik bij de mooie gedachte als op het tegeltje.
Xndrmldr had destijds deze wijsheid, weliswaar in iets andere bewoordingen onder zijn avatar staan.
***
“Remember the future”
Ondanks alles is mijn geheugen redelijk ontwikkelt, met dat geheugen in mijn kanis kan ik me dingen uit het verleden herinneren. Zoals er delen in mijn hersenen zitten waar ik me het verleden met kan herinneren zit er ook een deel waarmee ik de toekomst kan herinneren. Ik weet wel dat de toekomst-herinneren tegenstrijdig is, een contradictie lijkt. Deze contradictie neemt niet weg dat mijn geest “Remember the future” een mooie omdenk-gedachte vind. Het is een soort van evolutie maar dan omgekeerd. De evolutie leer van Darwin is gebaseerd op fysieke waarnemingen, de evolutie van remember the future is er meer een van de verbeeldingskracht. In het korte termijn denken zit het remember the future in de hersenkwab die ik gemakshalve de logica-kwab noem. Bij een oranje stoplicht probeer ik te stoppen met het remember the future in mijn kop dat het niet stoppen wel een kwalijke gevolgen kan hebben als ik stoïcijns het oranje licht negeer. Toen ik jaren geleden pijn in mijn buik had (wat later een eenvoudige liesbreuk bleek te zijn) had ik op een negatieve manier het remember the future te pakken. Met die pijn in mijn buik waarvan ik niet wist wat het was zag ik mijn in mijn verbeelding al tussen 6 planken liggen, in een omgeving waar de pieren mij langzaam aan het opeten waren. Remember the future is dus niet altijd rozegeur en maneschijn.
In mijn verbeeldingskracht ben ik nu al aan het genieten dat ik komende maandag (25 december) samen met mijn vriendin Dionne ga zwemmen.
Ik ga me afdrogen,
daarna ga ik zwemmen,
daarna doe ik mijn zwembroek aan,
daarna betaal ik aan de kassa voor het zwemmen,
daarna loop ik naar het zwembad,
en daarna zet ik mijn computer aan,
en daarna ga ik een iets op het internet plempen over remember the future.
Voorpret van een vakantie heeft ook iets van remember the future in zich.
***
Er zijn eigenlijk maar weinig mensen waar ik jaloers op ben. Iemand die ik wel benijd is een rood harig meisje uit Zweden.
Ze is eigenzinnig, en ze verbloemt die eigenzinnigheid niet in het sociale contact met haar mede aardbewoners. Als ik alleen op aarde zo wonen zou het me echt niet boeien als ik met 2 verschillende kleuren kousen door het leven zou gaan. Binnen de contouren van mijn eigen flat ook niet, maar binnen die contouren is er geen sociaal contact met mijn mede aardbewoners.
Het Zweedse meisje waar ik het over heb luistert naar de naam Pippi Langkous. Ze heeft een ʞuǝpɯo-citaat op haar naam staan waar ik enkel en alleen toe kom als ik alleen ben. In sociaal verband durf ik niet.
***
Het omdenken van scheldwoorden.
“Azijnzeiker-Azijnpisser”
Ergens op een internet-forum, een forum dat niets met autisme te maken heeft werd mij het scheldwoord ‘azijnzeiker of/en azijnpisser’ toegeworpen. Vooral vanuit PVV hoek, alsmede vanuit radicaal nationalistische, kapitalistische, en zelfs religieuze kringen (of een mix van deze groepen) was het fashion om scheldwoorden te gebruiken.
Kritiek krijgen van mensen waar ik het niet met eens ben is voor mij geen kritiek, maar een Compliment.
Vanuit dubieuze hoek kritiek te krijgen is voor mij een teken dat ik op de goede weg zit, derhalve absorbeerde ik de woorden ‘azijnzeiker en azijnpisser’ als een geuzennaam
Als iemand iets negatiefs bedoelt, en ik geef daar met wat omdenken een positieve draai aan dan is meteen het negatieve scheldwoord geneutraliseerd. Wat weer niet betekend dat ik die geuzennaam voor andere ga gebruiken.
Azijn is overigens een heel probaat middeltje om bijvoorbeeld je waterkoker kalkvrij te maken, ook klakresten op een spiegel verdwijnen als sneeuw voor de zon met een scheut azijn, waar ik bij aan wil tekenen dat ik niet in mijn waterkoker of op mijn badkamerspiegel ga urineren.
Ik heb al een foto in gedachte om de spreuk kracht bij te zetten
Deze foto komt er over een tijdje aan.
Tijdens het produceren van het Delfts blauwe tegeltje dacht ik bij mezelf. Ik kies voor “doe het beste”, en ik kies niet voor “kies het beste”. Het tegeltje was afgebakken, geëmailleerd, en klaar voor de verkoop. Op dat moment kwam ik tot bezinning, en merkte dat er wat kromheid in mijn schedel spookte tijdens het productie proces. Ik had niet de vrije keuze voor ‘doe het beste’ i.p.v. ‘kies het beste’
En ik nog minder de keuze om te kiezen wat nu ‘het beste’ is.
Alle scherven op mekaar vegend kon ik tot de niet vrije keuze dat het beste best wel best is.
Als ik die grote lijnen ga nuanceren dan kom ik op ‘dingen’ die toch wel belangrijk zijn, althans voor mij.
De meest belangrijke dingen waar Anthony J. DeAngelo op doelt zijn de geestelijke dingen. Maar een gezonde zich prettig voelende geest kan ik mijn ogen niet zonder materiële dingen. En met materie bedoel ik in dit opzicht niet de ander halve kilo hersenen. Kleding, voedsel, medicijnen ( in mijn geval quetiapine ), een computer, een zwembroek/zwembad, wandelschoenen, een bed. Stuk voor stuk dingen die een bijdrage aan mijn geestelijk welzijn. Ik heb overigens geen Ferrari of Lamborghini met prive-chauffeur, geen superdeluxe jacht inclusief butler, geen miljoen euro. Onderstaand citaat heeft wel raakvlakken met het liedje “Niets om te verliezen” van Stef Bos..
In omdenken is het niet zwart en het is niet wit, omdenken is mindset perceptie.
EREWHON-ONLINE 